Wśród biografistyki literackiej książka o Henryku VIII, wyróżnia się maestrią języka, potoczystością stylu i pasją w relacjonowaniu historii.Pisze autor o swojej metodzie: "Chciałbym zaznaczyć, że nie wymyślałem dialogów. Dzięki zdumiewająco kompletnej korespondencji dyplomatycznej [przeszło dwadzieścia tysięcy gęsto zadrukowanych stronic] mogłem się trzymać dokumentów, a mimo to przytaczać bezpośrednie rozmowy. [.] Źródła są tak bogate, że prawie niemożliwe do wyczerpania [.]. Wczuć się w daną epokę, puścić wodze wyobraźni i intuicji, dać sugestię życia - oto zadanie psychohistoryka. Ale ponieważ najżywszy nawet obraz nie usprawiedliwia nieścisłości faktów, starałem się przeto oprzeć te dzieje w całości na materiale dostarczonym przez bezinteresowną prace całej rzeszy uczonych, do których - o ile chodzi o fakty - należy ostatnie słowo" (z Przedmowy).